Toen ik startte met het coachen van kinderen wist ik vanaf dag één dat ik nooit 1 op 1 met kinderen zou werken. Op zich vreemd, de meeste kindercoaches doen dat namelijk wel. Maar ja, ik ben wel een man. En de meeste kindercoaches zijn vrouw. En daar vertrouw je toch sneller je kind aan toe. Er zijn toch wel heel vreemde individuen op de wereld die ervoor hebben gezorgd dat je over dit soort dingen na moet denken, maar voor mij gold vanaf dag één: ouders erbij.
Na een coachingssessie en een ferme handdruk gaan kind (of puber) en ouders gemotiveerd de deur uit. Maar als je niet alert bent … eist de dagelijkse praktijk alle aandacht weer op. En voor je het weet ben je alweer drie weken verder. Tijd voor de volgende afspraak.
Wat ik het leukste vond aan de jaren dat ik voor de klas stond? Je met +/- 80 studenten en een aantal collega’s een week lang onderdompelen tijdens de hotelpraktijkweek aan het eind van het semester. Prachtige weken waarin je kwartjes zag vallen en studenten zag groeien.
Ze zit in de onderbouw en is op vrijdagmiddag vrij. Terwijl ze een broodje eet vertelt ze over de tafels en dat ze die gewoon niet in haar hoofd krijgt, maar ze wil straks wel zo’n tafeldiploma, net als de rest.
Jim zit in groep 6 en scoorde in groep 3, 4 en 5 een V op Cito spelling. Hij behoort hiermee dus tot de 20% zwakste spellers en komt daarmee in aanmerking voor een dyslexieonderzoek. Vele formulieren en weken later, wordt Jim onderzocht en is er bij hem inderdaad dyslexie vastgesteld. Een dyslexieverklaring lost echter zijn probleem nog niet op. Er moet iets gebeuren.
Zo, daar ben ik ook weer mooi vanaf.
